Dag 13 Grand Canyon NP - Lake Havasu

Na een vettig ontbijt bij Wendy's reden we naar Lake Havasu, een tussenstop voor San Diego.

Onze route kwam overeen met een deel van de historische Route 66! We reden al snel een dorpje binnen, waar de diners en tankstations uitbundig versierd waren met spullen en oude auto's uit de gloriedagen van Route 66, de jaren '50 en '60.

In een van de diners bestelden we een gekoelde mix van zuivel en fruit, om het ontbijt te compenseren. De eigenaar bleek een fan van practical jokes. Zo zat bijvoorbeeld aan twee kanten van de deur een deurknop en pakte je gegarandeerd de verkeerde. Ook leek het of hij Bas onder de mosterd wilde spuiten, maar de fles bleek een neppert te zijn. Bovendien kon Bas dat zelf veel beter...

We reden verder door een landschap dat door modeltreinbouwers leek ontworpen, maar dan schaal 1:1. Groene heuvels en bosjes en een treintje van een paar honderd meter lang dat langs de weg reed.

Na het dorpje waren er weinig bijzondere stops meer. Wel een aantal benzinestations in stijl, maar die zagen we te laat om ervoor te stoppen.

Het landschap werd dor en de rotsen donkerbruin. In een bloedhitte van 110gr kwamen we aan bij ons hotel.

Omdat het zo bloedverzengend heet was hier, besloten we Lake Havasu met de auto te verkennen. Binnen 5 minuten hadden we alle bezienswaardigheden van t plaatsje gezien: het meer Lake Havasu zelf en de London Bridge, die een of andere rijke mafkees vanuit Engeland had overgebracht.

We gingen dineren bij Mudshark, een brouwerij/café/restaurant. Na een lekker maaltijd en dito biertjes liepen we terug naar het hotel, waar ons de volgende ochtend een lange reis naar San Diego te wachten staat.

Dag 12 Monument Valley - Grand Canyon NP

Vanochtend 3 uur in de auto gezeten richting het nationaal park Grand Canyon. Om de dag maar gelijk goed te beginnen hebben we een helikoptervlucht gedaan.

Na eerst de veiligheidsinstructies gevolgd te hebben moesten we nog even wachten in een boarding hall. Het zat hier vol met zenuwachtige ijsberende mensen die ieder moment geroepen konden worden om mee te mogen. Na een half uurtje kregen wij het sein (van iemand waarvan z'n gerimpelde achterhoofd ook op een gezicht leek) dat we in mochten stappen.

Het was rustig en zonnig weer met hier en daar een wolkje, prima omstandigheden voor een goede vlucht. Eenmaal aangekomen boven de Grand Canyon voelde Bas iets schuiven, de deur ging ineens een stuk open! Het was ook nog eens niet te doen deze tijdens het vliegen nog te sluiten. De piloot zei dat het geen probleem was, aangezien we toch met een klein riempje vastzaten. Het gaf de vlucht wel een hele andere ervaring dan vooraf bedoeld was. Gelukkig kwamen we nog ín de helikopter weer aan op de grond!

Betreft het uitzicht: Het was erg mooi om deze diepe kloof met verschillende kleuren rotsen te zien. We vlogen hier met de helikopter tussendoor, wat een spectaculair beeld gaf. De Grand Canyon wordt niet voor niets beschouwd als een van de grootste natuurlijke wereldwonderen, net achter Ivo Niehe uiteraard.

Eenmaal geland moesten we even bijkomen van de adrenalinekick, maar besloten we al snel de Grand Canyon ook vanaf de grond te gaan verkennen. Met een shuttlebus (wederom gratis, goed geregeld in Amerika!) werden we langs verschillende viewpoints gebracht. Aangezien we verschillende keren uitstapten hadden we ook meerdere chauffeurs. Eentje had duidelijk z'n lolbroek aan met de hele tijd flauwe grapjes en vond het ook leuk om bij het wegrijden van iedere halte "giddy up!" te roepen. De eerste keer was dit grappig, na een keer of 5 iets minder en wilden we met onze camera's naar zijn hoofd gooien. Het uitzicht was overigens ook vanaf de grond indrukwekkend.

's Avond zijn we naar de sportbar van ons enorme hotel gegaan. Het eten was simpel maar goed, de bierkeuze was echter zeer ruim. We konden ons niet inhouden heel de bierkaart te proberen, wat resulteerde in een aardige rekening. Maar gezellig was het zeker! Gezien het een sportbar was werd er ook sport uitgezonden. Al de Amerikaanse bezoekers gingen uit hun dak bij een American football wedstrijd waarbij je 99% van de tijd naar pauze zit te kijken, onbegrijpelijke sport. Gelukkig werden er ook nog leuke videoclips gedraaid.

Terugkijkend op een geslaagde dag zijn we weer naar onze hotelkamer gegaan. Morgen naar het snikhete Lake Havasu waarbij we een groot stuk Route 66 gaan meepakken.

Dag 11 Page - Monument Valley

Vanmorgen reden we binnen 2 uur van Page naar Monument Valley. Daar stond een excursie door Navajo gebied op het programma. In Monument Valley staan een aantal eenzame massieve rotsen in een verder vrij plat landschap, Buttes genaamd. Hierdoor krijg je grappige namen als Elephant Butte en Camel Butte.

Na het inschrijven werden we opgepikt met de truck van Navajo "Okidoki" Henry, die zelf in het gebied is opgegroeid. Henry vertelde vol enthousiasme welke (western) films er zijn opgenomen in het gebied. Ook heeft Metallica een videoclip opgenomen bovenop een van de Buttes. Tijdens zijn verhaal gooit Henry er regelmatig een Okidoki! in, of een Yeehaw! als we over een bult in het zandpad rijden en zowat loskomen van onze bankjes.

Op een aantal punten stopten we en kregen we de kans om schitterende plaatjes te schieten en lelijke kraaltjes te kopen van locals. Overigens was de gehele rit van 2,5 uur prachtig en indrukwekkend!

Teruggekomen bij ons hotel sorteerden we de mooiste foto's en gingen om boodschappen bij de Indiaanse supermarkt. Daar was, net als in alle restaurants in de wijde omtrek, geen alcohol te verkrijgen vanwege de Navajo wetgeving. Omdat we even geen fastfood wilden eten, besloten we te dineren in ons hotel. Dat was niet zo'n succes. Taaie burger die voor Angus steak moest doorgaan en een poging tot schnitzel werden ons voorgeschoteld. De trage en ongeïnteresseerde bediening hielpen ook niet mee aan een plezierige ervaring.

We trokken ons terug op de hotelkamer, waar we gelukkig nog n voorraadje snacks hadden liggen. Nu maar hopen dat die helikopter waarmee we morgen over de Grand Canyon gaan vliegen nog op wil stijgen...

Dag 10 Bryce Canyon NP - Page

We moesten vandaag vroeg vertrekken richting Page, aangezien we 's ochtends een Antelope Canyon excursie hadden gepland. We zijn dus gisteren maar een keer niet tot diep in de nacht doorgegaan, alhoewel dat voor onze sportieve lichamen uiteraard ook weer geen probleem had geweest.

Echter hadden we beiden vrijwel geen oog dichtgedaan 's nachts, aangezien de muren van hout waren met een klein laagje stuc erop. Je kon het dus al duidelijk horen als de buurman een scheet liet, laat staan wanneer er weer een lawaaierige airco aansloeg midden in de nacht of er iemand met z'n koffers voorbij kwam. Behoorlijk vermoeid zijn we toch maar de auto ingestapt.

Na een rit van een kleine 3 uur kwamen we aan bij ons hotel, snel een ontbijtje gedaan en toen richting de excursie. We hadden vooraf al een Lower Antelope Canyon tour geboekt, welke door ondergrondse rotsspleten gaat. Echter was het al de hele ochtend aan het regenen, dus we vreesden het ergste. Aangekomen bleek ons voorgevoel juist te zijn; er stond een grote poort waarop aangegeven was dat er geen excursies mogelijk waren wegens wateroverlast. Ook een belletje van ons mocht niet baten, de hele dag was er geen tour mogelijk. In het verleden zijn er al eens veel mensen verdronken na een onweersbui dus ze zijn hier waarschijnlijk extra alert op.

Toen we het terrein afreden kwamen we langs de Upper Antelope Canyon Tour, praktisch dezelfde excursie maar dan door bovengrondse rotsspleten. We besloten een poging te wagen en konden gelukkig hier begin van de middag al aanschuiven. Door een stel Navajo indianen werden we met jeeps naar de kloof gebracht, een ritje op heel hobbelig onverhard terrein. Iedereen moest behoorlijk moeite doen z'n eten binnen te houden. Het bleek echter de rit wel waard, zodra je binnenstapt kom je in een wereld terecht tussen glooiende zandstenen wanden. Deze krijgen ook nog eens prachtige kleuren als de zon hier op schijnt. Waar het vanmorgen tegen zat hadden we nu geluk. Toen we aankwamen begon de zon weer volop te schijnen en hadden we het ideale zicht. We hebben bij elkaar honderden foto's gemaakt, wat nog even gaat duren om de mooiste te selecteren. Daarnaast hadden we een indiaans vrouwtje als gids die ons hielp waar de mooie plekken waren om een foto te maken en wilde ze ons graag heel veel op de foto zetten. Dit was vast heel goed bedoeld, maar kwam soms wat opdringerig over, geen fooi dus.

Na de excursie hebben we maar even een rustmomentje ingelast. Aangezien het alweer goed op begon te warmen met de volle zon op onze kop zijn we aan het zwembad van ons hotel gaan liggen bakken.

Omdat we van al dat liggen aan het zwembad honger kregen hebben we weer een leuk lokaal tentje opgezocht. We kwamen uit bij Big John's Texas BBQ, een grillrestaurant vol met hillbillies en live country muziek. Bas had zelfs nog sjans met de serveerster, die waarschijnlijk blij was eens wat normale mensen te zien tussen al die locals. We zitten namelijk midden in een mormoons dorp, waarbij je er niet van op moet kijken als mensen wat tanden missen.

Teruggekomen zijn we aan de bar van ons hotel gaan hangen. Na een slok bier moesten we beiden ineens heel nodig naar de WC, het schijnt dat het momenteel in Florida flink tekeer gaat maar in onze badkamer was het ook even een rampgebied. We hebben achteraf onze twijfels over de kwaliteit van het eten van Big John. Morgen wederom vroeg weer op pad aangezien we een tour in Monument Valley hebben gepland.

Dag 9 Zion NP - Bryce Canyon NP

Gisteren hebben we vanwege het vroege vallen van de avond maar een deel van Zion NP kunnen bezichtigen. Daarom besloten we tijdig richting onze volgende bestemming, Bryce Canyon NP te vertrekken. Maar niet voordat we een stevig ontbijt hadden genuttigd bij Oscar. Ook hier kregen we te maken met het fenomeen "je heb je drank al half op, je wil vast wel een refill". Dan wordt je halfvolle beker/glas zonder enige melding meegenomen door de ober en komt hij even later terug met een bijgevuld exemplaar. Na het lekkere eten vertrokken we weer in onze Jeep.

Gelukkig ging de route naar Bryce dwars door Zion. Hierdoor konden we alsnog genieten van het bijzondere natuurschoon aldaar. Ook zagen we recht voor onze auto wat bokjes de weg oversteken. Na een tussenstuk van wat saaier landschap, zagen we al snel de kenmerkende rode rotsen met contrasterend groen gewas van Bryce Canyon opdoemen.

Na de relatief korte, maar mooie rit kwamen we aan bij ons motel. Om een of andere reden begon onze wagen daar recht voor de deur als een gek te toeteren! We wisten niet wat er aan de hand was en het openen en sluiten van de deuren met de afstandbediening hielp niet. Toen zag Bas een "panic button" op de afstandsbediening. Omdat hij redelijk in paniek raakte van de herrie, drukte hij hier op, waarop t prompt stil werd. Waarschijnlijk had een van ons bij het uitstappen die knopje per ongeluk ingedrukt...

Nadat we onze spullen in de kamer hadden gedropt, reden we naar Bryce. Aan het eind van de scenic route dwars door het park, stapten we voor het eerst uit om een bijzonder indrukwekkend uitzicht te aanschouwen. De grillige rotsformaties en het zonlicht zorgden voor prachtige plaatjes. We daalden de scenic route verder af richting het begin, waarbij we bij enkele uitkijkpunten stopten. Het ene uitzicht was nog mooier dan het andere. Er was ook een tamme kraai die gewillig voor de fotograferende toeristen poseerde. Ander wildlife dat we spotten waren herten, eekhoorns, blauwe vogeltjes en een grote roofvogel.

Al dat natuurgeweld maakt ons hongerig, dus aten we pizza in n pizzeria midden in het park. Terug bij ons motel besloten we traditiegetrouw de avond af te sluiten met een lokaal biertje. Morgen staat ons weer een bijzondere dag te wachten met een excursie in Antelope Canyon, waar we ondanks de naam toch te voet doorheen moeten.

Dag 8 Las Vegas - Zion NP

Het was afgelopen nacht weer lang gezellig, echter hadden we er niet aan gedacht dat we om 11u 's morgens alweer uitgecheckt moesten zijn. De schoonmaakster riep ons wakker met een vriendelijk maar dwingend "Housekeeping! Housekeeping!!" (zoals al het bedienend personeel met een Mexicaans accent) dus gelukkig waren we nog op tijd. Onze sportieve lichamen hadden uiteraard alle alcohol al verwerkt, dus we stapten de auto in richting het nationaal park Zion. Eerst nog even een ontbijtje in geheel Amerikaanse stijl bij de Mac en we konden gaan. Gelukkig stond er vandaag een relatief korte rit op het programma.

Onderweg veranderde het landschap weer een aantal keer, de bergen werden rood i.p.v. grijs en hier en daar was steeds meer groen te zien. De route tussen deze bergen door was ook weer erg indrukwekkend.

Na het inchecken bij onze lodge in Springdale zijn we gelijk maar het nationaal park Zion ingegaan. In het hoogseizoen is deze alleen met een shuttlebus te betreden. We reden mee tot het eindpunt Temple of Sinawa waar je een 'riverside walk' kunt doen. Via een pad langs een kronkelend riviertje loop je hier tussen de bergen door. Het beeld leek hier zo van een schilderij te komen. Aangezien het al later op de avond was en inmiddels ook behoorlijk donker zijn we weer met de bus terug gegaan.

Onderweg nog een kruik met lokaal bier gekocht om de avond toch maar weer met alcohol af te sluiten op het terras van onze lodge.

Dag 7 Las Vegas

Even lekker uitslapen, daar waren we wel aan toe na een heftig nachtje Vegas! Toen we de volgende ochtend (middag) wakker werden, besloten we toch maar iets nuttigs te doen met de rest van onze dag: en bezochten we de Hoover Dam!

Snel klommen we in onze Jeep en met de airco vol aan (het was weer boven de 100 graden buiten), reden we binnen een uurtje naar de stuwdam. Voordat we de dam zelf zagen, hadden we uitzicht over het grootste effect van de dam: het stuwmeer, genaamd Lake Mead.

Toen we de auto hadden geparkeerd, liepen we over de Hoover Dam en waren we behoorlijk onder de indruk van het gevaarte. Aan de ene kant het stuwmeer, aan de andere kant een steile damwand met een behoorlijk aantal meters lager gelegen water. Dit alles om de miljarden lampjes van Las Vegas elke nacht te laten branden.

Het stuwmeer is meteen ook de grens tussen Nevada en Arizona. Dus wel konden alvast een bezoek aan die derde staat afvinken. Op de dam was het erg heet, dus wilden we ons bezoek niet langer dan noodzakelijk laten duren. We hadden daar behoorlijk wat vocht verloren en besloten dit aan te vullen bij het zwembad van ons hotel.

Een cocktail van een liter later was dit ook weer opgelost. Mee dat de zon achter de hotels op de Strip verdween, gingen ook de lifeguards bij het zwembad er vandoor. Voor onze eigen veiligheid besloten we daarom ook maar het zwembad te verlaten en de stad verder te verkennen.

Rondom The Bellagio ligt een aanzienlijke vijver, waar elk kwartier een fonteinenshow wordt gegeven. Deze wilden we graag zien, maar hij maakte op ons minder indruk dan die van de Efteling. Verder waren we wel onder de indruk van de pracht en praal van onder andere Caesars Palace en The Venetian. Maar elke keer bleek achter de façade en de belachelijk kitscherige lobby telkens eenzelfde casino schuil te gaan. Daarom gingen we weer naar Fremont Street waar we lekker voorbijvliegende mensen konden kijken. Een stukje echt in het fake Vegas.

Dag 6 Mammoth Lakes - Las Vegas

Het verslag dit keer iets later. Zoals jullie vast begrijpen zijn we pas laat gaan slapen in 'Sin City', waar we onze ogen uit hebben gekeken.

We zijn de dag op tijd begonnen, er stond namelijk een lange autoreis op het programma. Uiteindelijk hebben we 384 mijl (618 km) gereden, wat de langste rit in onze reis is.

Op de rit hebben we verschillende uitersten meegemaakt qua omgeving en het weer. We begonnen in bebost gebied met voornamelijk nog redelijk rechte wegen en een temperatuur van zo'n 25 gr. Dit veranderde in een steeds drogere omgeving waarin het zonnetje ook steeds harder begon te schijnen.

Aangezien we nog moesten ontbijten zijn we in Mammoth Lakes eerst nog even gestopt bij een bakkerijtje met een Nederlandse naam; Schat's Bakkery. Alles was hier typisch Oud Hollands ingericht en er waren Nederlandse producten zoals stroopwafels en drop te krijgen. Op onze vraag of de bakker dan uit Nederland kwam kregen we het verwarrende antwoord dat dat niet het geval was maar ze uit Mexico kwam. Eerst maar even een grote donut gegeten met een koffie. Bas sloot aan in de rij achter een oud mannetje met dezelfde kleding aan, we twijfelden nog of Bas zo oud gekleed was of het oude mannetje zo jong. We houden het maar bij het laatste. Toen we weg wilden gaan zagen we een foto aan de muur, hierop stonden Jack en Kine Schat. Een stel uit Utrecht dat in 1957 emigreerden naar Amerika en vanaf 1962 verschillende bakkerijen begonnen zijn. De eerste in Bishop, aangezien dit iets verderop op onze route lag hebben we hier ook even gekeken. Deze zaak was enorm groot en ook nog eens helemaal vol met klanten die in lange rijen stonden te wachten. In de buurt was ook nog een Schat's Wine Cellar en zelfs een electronicazaak. Deze familie heeft hier zeker niet stilgezeten.

Iets verder op de reis kwamen we in steeds meer woestijnachtig gebied terecht. We merkten al dat het buiten de auto steeds moeilijker uit te houden was vanwege de hitte. In het zicht stonden grote rotsachtige bergen, het bleek dat we hier soms recht overheen moesten! We belandden op een soort rally-achting circuit met iedere honderd meter een scherpe bocht en constant hoogte verschillen. We hadden ons vooral verheugd op Death Valley, maar dit was ook al een van de hoogtepunten van de dag.

Vervolgens kwamen we dus aan in het nationaal park Death Valley, een dal tussen de bergen in waar (zoals de naam al doet vermoeden) niets in leven kan blijven behalve de meeste toeristen. De thermometer gaf hier 117 graden aan, gelukkig was dit nog in Fahrenheit dus in Celsius ruim 47. Het stond hier vol met waarschuwingsborden niet zomaar een wandeling te gaan maken, iets wat ons ook al niet verstandig leek. Ondanks dat dit voor onze sportieve lichamen uiteraard geen probleem had geweest. We reden naar het laagste punt van Amerika, Badwater, gelegen op 85,5m onder de zeespiegel. Dit punt is ontstaan uit een bron, waardoor het nu een grote zoutvlakte is. De naam is ontstaan uit de Engelse term bad (slecht) water, niet dat je hier lekker in een bad kunt zwemmen ofzo dus. We gingen net als Bassie en Adriaan nog even op de foto bij dit bord en vervolgden onze reis naar Las Vegas.

Onderweg kregen we ineens een aantal regendruppels op de ruit, midden in Death Valley! Iets wat volgens Wikipedia onmogelijk was. Alsof het nog niet genoeg was kwamen we iets verder midden in een zandstorm terecht. Het zich was hier maar enkele meters, maar wonderbaarlijk genoeg hebben we de rit zonder schade kunnen voltooien.

Eindelijk kwamen we aan in Las Vegas; een stad midden in de woestijn waar het ene hotel nog belachelijker is danhet andere. Wij hadden gereserveerd in het Excalibur Hotel, geheel in stijl van King Arthur en zijn zwaard. Het is een enorm hotel (bij de opening in 1990 het grootste hotel van de wereld) met 4008 kamers en plaats voor een heel dorp aan bezoekers. Net zoals vrijwel ieder hotel op 'The Strip' is er een groot casino, heel veel restaurants, en groot zwembad en verschillende cafés. We hebben ons deze avond goed vermaakt in ons eigen hotel, waarbij niets te gek is. Ook hebben we maar gelijk een rondje gedaan over 'The Strip' waar je je ogen uitkijkt. Omdat we morgen nog een dag hebben hebben we besloten in ieder geval even langs de oude 'Downtown Strip' te gaan in Fremont Street. Het dak is hier bedekt met een groot scherm waarop optredens worden afgespeeld. Daarnaast waren er meerdere live-bands aan het spelen. We hebben ons hier goed kunnen vermaken. Om een uur of 4 's nachts zijn we richting ons hotel gegaan, gelukkig hebben we nog een dag te goed in Sin City.