Na een vettig ontbijt bij Wendy's reden we naar Lake Havasu, een tussenstop voor San Diego.

Onze route kwam overeen met een deel van de historische Route 66! We reden al snel een dorpje binnen, waar de diners en tankstations uitbundig versierd waren met spullen en oude auto's uit de gloriedagen van Route 66, de jaren '50 en '60.

In een van de diners bestelden we een gekoelde mix van zuivel en fruit, om het ontbijt te compenseren. De eigenaar bleek een fan van practical jokes. Zo zat bijvoorbeeld aan twee kanten van de deur een deurknop en pakte je gegarandeerd de verkeerde. Ook leek het of hij Bas onder de mosterd wilde spuiten, maar de fles bleek een neppert te zijn. Bovendien kon Bas dat zelf veel beter...

We reden verder door een landschap dat door modeltreinbouwers leek ontworpen, maar dan schaal 1:1. Groene heuvels en bosjes en een treintje van een paar honderd meter lang dat langs de weg reed.

Na het dorpje waren er weinig bijzondere stops meer. Wel een aantal benzinestations in stijl, maar die zagen we te laat om ervoor te stoppen.

Het landschap werd dor en de rotsen donkerbruin. In een bloedhitte van 110gr kwamen we aan bij ons hotel.

Omdat het zo bloedverzengend heet was hier, besloten we Lake Havasu met de auto te verkennen. Binnen 5 minuten hadden we alle bezienswaardigheden van t plaatsje gezien: het meer Lake Havasu zelf en de London Bridge, die een of andere rijke mafkees vanuit Engeland had overgebracht.

We gingen dineren bij Mudshark, een brouwerij/café/restaurant. Na een lekker maaltijd en dito biertjes liepen we terug naar het hotel, waar ons de volgende ochtend een lange reis naar San Diego te wachten staat.