Vandaag stond een dagje Sea World op het programma. We hadden de kaartjes al met een beetje een dubbel gevoel besteld, vanwege de controverse rond de behandeling van onder andere de orka's daar. Toch gaf onze interesse in het zeeleven de doorslag. Na een korte autorit stonden we al gauw in het park.

Het was er erg rustig, dus hadden we mooi de tijd om de beestjes op t gemak van dichtbij te bekijken. We zagen allerlei indrukwekkende zeewezens: van krabben tot beluga's, van manta's tot zeeschildpadden. We kregen zelfs de kans om sommige dieren aan te raken. We lieten dode huidcellen wegvreten door kleine visjes die ook bij bepaalde kuren worden toegepast, we hebben roggen en kleine haaien geaaid en Jordi heeft een babydolfijntje in t gezicht betast.

Ook voor de attracties was de wachttijd minimaal, dus konden we overal in. Zelfs in een kabelbaan en een uitkijktoren op 300 voet. Iets waar Bas met zijn hoogtevrees niet om zat te springen, maar hij vond het uiteindelijk toch wel een mooie ervaring.

Zoals verwacht, waren er diverse dierenshows. De eerste die we bezochten, was een komische act met zeeleeuwen en een otter, echt op z'n Amerikaans. Uiteraard kon de show met orka's niet achterwege blijven. We merkten dat Sea World aan een behoorlijk charmeoffensief bezig is. Bij elke mogelijkheid benadrukken ze hoeveel zeedieren ze gered hebben en hoe milieubewust ze zijn. Het ging zelfs zo ver dat je een papieren rietje kreeg bij je drinken.

De orka's in het echt zien was een onvergetelijke ervaring. De magnifieke beesten demonstreerden hun kunnen in het bassin. De Mexicanen op de eerste rijen hielden het, tot ons vermaak, niet droog. Ook zat er een Japanner voor ons driftig schetsen en aantekeningen te maken van de show. We konden ons niet aan de indruk onttrekken dat deze zeezoogdieren nogal beperkt werden in hun kunnen door het relatief kleine verblijf.

We verlieten het park en reden naar Mission Beach. De eyecatcher daar was een enorme ouderwetse houten rollercoaster, recht aan het strand! We kochten hier tickets voor en namen plaats. De begeleider kreeg de stang niet veilig dicht vanwege Bas zijn te lange benen. We moesten onze zakken legen en Bas zijn benen kruisen en daarna kreeg de dame de stang nèt dichtgeduwd. Na de spannende rit (Jordi zat nogal losjes, omdat we met dezelfde stang vastzaten) liepen we met zwalkende benen de boulevard op, waar aan het strand we genoten van een drankje en een hapje bij de ondergaande zon.

Bij café Draft, recht aan het strand hadden we keus uit 57 bieren van de tap en nog een behoorlijk aantal op fles en blik. Tegen een ondergaande zon proefden we daar een aantal van, met een flinke berg tortilla en 4 kalkoenenballen on the side. We wandelden nog een stukje door de branding van de Pacific Ocean en liepen door naar een sportsbar waar we genoten van reclame op tv, onderbroken door American Football.